Gülmek anın içinde olmaktı.Hatırladım.
O an da yaşadığımı anladım.
Hatırladım zamansızlığı.
Bir zamanlar olduğumuz ve şimdi geldiğimiz yerden gelmeden evvel bilmiyorduk herhalde şimdiyi,sadece yaşıyorduk.Ne zaman ki tarif etmeye başladık; ondan uzaklaştık.
Fotoğraf; Bahadır Kuyucu-Yasak Meyva,
http://www.fotografdergisi.com/calismadevam.asp?syf=5&haber_id=37&sanatci=27
çok sevdim bu blogu,zaten eric satie ile açılması bile yetti bayılmama..Yazılar cok içten,etkileyici,hepsini okudum bir çırpıda,yazıların devamı için izleyicinim artık..sevgiler..
YanıtlaSilsevmene sevindim serap..:)amacım kendimi sevdirmek değil elbette ama hayata birbirine yakın pencerelerden bakan insanların pencerelerini birleştirince görüş alanlarının genişlediğini düşündüğümden buluştuğumuza sevindim..
YanıtlaSilbir çok sevdiğim şeyin bir kişide toplanmıs olması hosuma gitti benim de..ihsan oktaya bayılırım,eric satie öyle,cemal gülas'ın dağları kaçkarlara hayranımdır,nazım hikmet cok severim,gibi..:))
YanıtlaSil